Categories
Reis Schrijfsels Uncategorized

IJsland: dag 10

3 januari 2011, 01:05, Fosshotel Dalvík, Dalvík

Elanden zijn ongelofelijk domme wezens. In paniek liep er vandaag één in de richting van onze (aan 90km per uur) aanstormende auto, in de linker berm. Uiteraard ging ik op de rem staan om dat gevaarte wat dichter te bekijken, springt dat stomme beest toch wel niet voor de auto zeker?!

Gelukkig kon ik nog net op tijd stoppen (of kon de eland net op tijd de overkant van de weg bereiken), maar het was toch even spannend.

Vandaag ging de tocht richting Akureyri, IJslands tweede grootste stad (na Reykjavik). In het heenrijden zijn we langs het meer Mývatn gereden, dat ontstaan is door meerdere uitbarstingen van de omringende vulkanen en daardoor een zeer grillige vorm heeft.

Eerst wouden we even stoppen in het Krafla power station omdat dit gelegen is in een actieve vulkaanzone. (Er wordt immers elektriciteit doormiddel van geothermisch energie geproduceerd.) Na lang omrijden en verdwalen zijn we er dan toch geraakt, maar het was niet helemaal het avontuurlijke tafereel dat in the Lonely Planet beschreven stond. We konden niet veel meer zien dan de fabriek zelf.

Verder rijden naar Akureyri dan maar. Akureyri is echt wel een indrukwekkende stad (als je zo lang tussen dorpen gereden hebt). Ik moest er immers zelfs wachten om iemand zijn voorrang te geven en er staan zelfs verkeerslichten! Gezien het weinig eten de laatste dagen zijn we meteen op zoek gegaan naar een leuk restaurantje.

Het spijt me, beste lezer. Ik heb u ongetwijfeld zeer teleurgesteld. Het is natuurlijk waar dat IJsland onder sterke internationale druk staat omdat het geen verbod op de walvissenjacht inlast. Maar gezien die druk steeds groter wordt moest ik het toch één keer proeven? En om eerlijk te zijn, het smaakte echt wel lekker; maar wegens morele redenen zal ik hier schrijven dat het niet te eten was. Of beter, ik zal toegeven dat het vlees écht wel lekker was. Op die manier weet u dat ook alweer en moet u het niet zelf proeven.

Toen we lekker gegeten hadden (en Heleen als dessert nog een stukje cake gekocht had) reden we verder naar het kleine stadje Dalvík, ten noorden van Akureyri. Het was even zoeken om de weg te vinden, gezien je eerst een heel stuk de weg naar Reykjavik (dat in het oosten ligt!) moet volgen voor de eerste wegwijzers naar Dalvík staan. Maar eenmaal op de juiste weg is het, zoals alle IJslandse wegen, een spannende, donkere, onverlichte weg waar een kleine fout fataal kan zijn voor lijf en auto.

Wat ik erg leuk vind op IJslandse wegen is dat je praktisch nooit vanzelf voorbij gestoken wordt. Als iemand je voorbij wilt komt hij “dicht” tegen je rijden en wacht hij tot jij hem het teken geeft om voorbij te mogen (rechter pinker aansteken). Op die manier weet de bestuurder dat (jij denkt dat) het veilig is om voorbij te gaan. Opvallend is dat de meeste auto’s ook effectief op dat signaal wachten en dus niet zomaar voorbij je zoeven.

Ik wil trouwens niet stoefen, maar ik heb gezien dat ze hier in ‘t Fosshotel loopies hebben (ook wel “Kellogs Loops” genoemd, maar dat is een minder leuke naam). Met andere woorden: ik eet morgen lekker loopies! Beat that! Wat hou ik toch van loopies, het is mijn favoriete ontbijt! Hun goddelijke smaak brengt plezier in mijn leven! Loopies van kellogs, proef ze nu!

Geen noorderlicht… stomme zon.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *